In dit interview delen zendelingen Hans en Mirjam* hun ervaring in het zendingsveld en hoe ze hier terecht zijn gekomen.

Mirjam* vertelt: “De zending in gaan is bij ons niet van de een op de andere dag gegaan. Wel was ik van jongs af aan al geboeid bij zendingsverhalen. Ik heb twee korte ontwikkelingsreizen gemaakt naar Namibië, maar vond ontwikkelingswerk zonder het evangelie niet bij mij passen. Toen ik mijn man leerde kennen hebben we samen veel zendelingen bezocht en wilde we samen een bijbelschool doen om ons voor te bereiden op zending. We hadden er verder nog geen concreet plan bij. Na een tijdje werken in Nederland zijn hebben we op een zeilboot rondgereisd. De tijd in Nederland en op de boot heeft ons veel geleerd over het delen van het evangelie onder moslims, achteraf gezien denk ik dat het Gods Geest is geweest die ons heeft overtuigd en voorbereid.”

Kan je het gebied waarin jullie werkzaam zijn beschrijven/schetsen? En de mensen.   

De hoorn van Afrika is voornamelijk heel droog, kaal en heet. Het is een gebied waar je als nomade niet graag wil wonen lijkt me. Toch wonen de Somaliërs hier in de hele regio waar het zo dor en droog is. Somaliërs zijn dan ook hele veerkrachtige mensen, ze laten zich niet makkelijk door tegenslag beïnvloeden. Ze vinden een weg om te leven met hun omstandigheden. Het is een nieuwsgierige cultuur, waardoor je makkelijk een oppervlakkig gesprekje hebt, maar mensen vertrouwen niet snel iemand, zelfs hun eigen familie of moeder niet. Verder is het islamitische geloof bepalend. Als je Somalisch bent, ben je moslim. Dat hoort bij elkaar. Toch is er een klein groepje christenen onder hen waarvan sommigen ervoor uitkomen, maar de meesten houden dit geheim. 

Hoe maak je contact met mensen die een hele andere cultuur, geloofsovertuiging en taal hebben?   

Ik denk dat toen we hier net kwamen wonen mensen heel argwanend naar ons waren maar ook heel nieuwsgierig. We vroegen een Somalische vriend wat hier de gewoonte was als je ergens nieuw komt wonen. ‘ga gewoon bij hen zitten op de stoep’ zei hij. Dus dat doen we. Verder proberen we de grenzen te verlagen door Somalisch te leren en respect te tonen door bijvoorbeeld aan te passen in kleding. (voor mij de lokale jurk met hoofddoek, en voor mijn man een lange broek ondanks de hitte). Ook meevieren in hun feesten en mee rouwen als iemand overlijdt zijn dingen die helpen om te verbinden. Veel van deze dingen lukken alleen als je je agenda op de tweede plek zet en bereid bent tijd te maken voor mensen als de situatie er om vraagt.   

Hebben jullie een concreet voorbeeld waarin je echt ervaarde dat Gods Geest jullie leidde?   

Twee heel verschillende voorbeelden. In ons eerste jaar ging ik even groenten kopen aan de overkant van de straat. Een vrouw begon heel dwingend om geld te vragen. Ik ging daar niet op in, betaalde mijn tomaten en liep weer richting huis. Ze liep me snel voorbij, draaide zich om pakt me bij mijn hoofddoek. Ze trok die strak om mijn nek zodat ik geen adem meer kon halen, de hele straat keek naar ons. (En er zijn hier veel mensen op straat). Een paar mensen kwamen vlug helpen, hielden de vrouw vast en hielpen me naar huis. Ze vertelden me toen dat die vrouw met duistere rituelen meedoet bij een moskee. Het was een heel vreemd voorval, verder heb ik nog nooit een situatie meegemaakt met fysiek geweld of bedreiging. Ik zie dat als een geestelijke aanval en dus een teken dat Gods Geest in me is en de duivel zich daar tegen verzet.  

We waren onderweg vanuit de bergen naar de hoofdstad, waar we wonen. We stonden langs de kant van de weg omdat mijn man de bandenspanning wilde controleren toen er een Oma en een moeder met een baby’tje langs liepen. Hier is het normaal om te vragen ‘waar kom je vandaan?’ dus ik vroeg dat. Ze antwoorden dat ze buiten het dorp bij een nederzetting waren geweest. Ze hadden daar een tak gekregen die ze thuis in het vuur gingen verhitten om het kleine kindje mee te ‘genezen’ door z’n buik aan te raken met de gloeiende tak. Want hij was ziek. Ik had nog nooit gedurfd om in dit land met iemand te bidden op straat. Maar opeens vroeg ik dat, ze vonden het goed, en we baden samen voor de genezing van het jongetje. Ik geloof ook dat dat Gods Geest was die me leidde.   

Hoe betrekken jullie God bij belangrijke en moeilijke keuzes?   

We nemen tijd om te bidden en vasten. We zoeken God in de stilte en verwachten echt een antwoord. We geloven dat God wil spreken en dat Hij met ons wil communiceren als we hem zoeken. God geeft ook antwoord, soms iets waar we concreet wat mee kunnen voor een keuze, en soms een antwoord wat we nog niet direct kunnen toepassen. Soms hebben we lang gewacht voordat we allebei zeker wisten wat God van ons vroeg. Vaak vormden de woorden die God sprak samen met wat andere gelovigen met ons deelden of de omstandigheden die veranderen wel een duidelijk antwoord.  

Verder denk ik dat gehoorzaamheid een belangrijk ding is. Als God iets van je vraagt, en dat is je duidelijk, maar je wilt niet in gehoorzaamheid daar op reageren dat de communicatie met God dan ook lastig kan worden, of dat de zegen op je werk uit kan blijven. 

Voor hen die twijfelen de zending in te gaan; hebben jullie tips?   

Als je twijfelt om de zending in te gaan: Zending is allereerst God’s opdracht, de laatste woorden van Jezus voor hij opsteeg naar de Hemel. Dus je hoeft niet te twijfelen of dat in Zijn wil is. De vraag is, waar? Ook in Nederland kan je deze opdracht volop tot uiting brengen. Leven in een ander land, cultuur en taal is uitdagend en dan is een sterke overtuiging dat God je daar heeft gebracht helpend. Maar of je daar een letterlijke roeping voor nodig hebt, of dat een overtuiging dat zending Gods wil is genoeg is verschild misschien van persoon tot persoon. Vraag het God, Hij gaf ons deze opdracht. Ik geloof dat Hij ons ook wil helpen en leiden als we zoeken naar wijsheid in de keuzes die we daarin moeten maken.   

Wat zou deze regio missen op het moment dat jullie hier niet zouden zijn? Zien jullie al vruchten van jullie werk?   

In eerste instantie zou ik zeggen, niet zo veel. We zien nog niet echt vrucht van ons werk hier. Zeker niet als je bedenkt dat kerkplanting het doel is. Maar als ik er iets langer over denk: er zouden heel wat mensen zijn die dan geen volgeling van Jezus als buurman/buurvrouw, collega, coach of vriend(in) hadden. Niet dat God daarvan afhankelijk is, maar het is wel een mogelijkheid die Hij kan gebruiken/zegenen.   

Hebben jullie verder nog iets wat jullie willen delen? 

Gebed is altijd welkom!

*Pseudoniem