Zendelingen Albert en Esther Knoester hadden tot een jaar of drie geleden te maken met demonstraties, pesterijen en allerlei ongemakkelijke situaties. Vanwege hun geloof in Jezus werden ze door veel lokale mensen en leiders bestempeld als gevaarlijke mensen. Ze werden zelfs bespuugd en er werden stenen gegooid (we schreven er eerder al dit bericht over) Je kunt je voorstellen dat dat heftig is. Het gaat de laatste tijd een stuk beter. ‘Maar soms zijn er momenten dat je er weer aan herinnerd wordt…’ vertellen Albert en Esther.

Zendeling in Israël

’s Avonds loopt Esther vaak een rondje in Dinoma, de Israëlische stad van 34.000 inwoners waar zij samen met haar man Albert zendeling is. Haar dagelijkse rondje verliep alleen anders dan ze kon vermoeden.

Buiten zat een gehandicapte vrouw. Ze mist 2 ledematen, vanwege diabetes. Elke avond zat ze op hetzelfde plekje in haar rolstoel voor haar hoes. En elke keer als Esther haar zag zitten, groetten ze elkaar. Maar op deze avond nodigde deze vrouw Esther uit en zei: “Je kan wel bij me komen zitten hoor!”

Na een tijdje gepraat te hebben stond Esther weer op, nam afscheid en de vrouw zei: ‘Kom je de volgende keer weer bij me zitten? Dat vind ik fijn.’ Sinds die avond zaten Esther en de vrouw samen op hetzelfde stoepje te praten en om wat gezelschap te hebben.

De man op de fiets

Ook kwamen er soms wat buren bij zitten. Op een avond kwam er een man (die Esther direct herkende) op een fiets recht op hen af. Ik vroeg aan de gehandicapte mevrouw:  ‘Wie is dat?’. Ze zei: ‘Dat is mijn religieuze zoon’. Omdat Esther de man kende begreep ze dat het nu spannend ging worden.

De man die aam kwam fietsen was namelijk één van de boze demonstranten die in het verleden op een heftige manier zichzelf geuit had richting Albert en Esther. Esther was deze meneer al vaker tegengekomen, maar zijn boze blik sprak boekdelen.

‘Deze zendeling is gevaarlijk!’

Afgestapt van de fiets begon de meneer meteen heftig te spreken tegen zijn geestelijke moeder. Wijzend op Esther vroeg hij ‘of ze wel wist met wie ze aan het praten was. Zij was een gevaarlijke zendeling, missionarie’ schreeuwde hij. Hij lokte reactie uit bij Esther, maar zij bleef stil en keek hem aan. Esther voelde zich niet op haar gemak. Hoe zou dit aflopen? Tegelijkertijd bad ze: ‘Heere help mij en geef mij liefde en wijsheid wat ik moet zeggen in het Hebreeuws.’

Opeens ging de buurman zich ermee bemoeien en werd er gezegd dat Esther geloofde in Yeshu (dat betekent: die vervloekte man). De vrouw in de rolstoel keek Esther niets begrijpend aan en dacht: waarom zo’n heisa? Esther zei tegen haar zoon: ‘Wat is er mis met dat ik geloof in de beste Jood en Rabbi die ooit geleefd heeft? En (tussen haakjes) Zijn naam is niet Yeshu, maar Yeshua, dat is afgeleid van het woord Le-ho-shia betekent Redding. Ik ben een volgeling van Hem. En ik geloof dat Hij de beloofde Messias is. Dat staat in jullie boek de Tenach.’

Alleen God kan bekeren

De buurman reageerde naar de boze meneer en zei ‘het geeft toch niet dat zij dat gelooft?’ Maar hij was nog steeds boos en zei: ‘Ja maar, zij leest ook dat gevaarlijke boek (het Nieuwe Testament) en zij probeert ons te bekeren tot het christendom. Esther reageerde: ‘Heb je het wel eens gelezen? Dat is namelijk ook een Joods boek, waarin staat dat God van Zijn volk houdt en alles voor jullie heeft overgehad om te redden. Trouwens, bekeren en overtuigen kan ik niet, dat kan God alleen!’

De gemoederen bedaarden. En nadat Esther afscheid genomen had liep ze langzaam weg. Tijdens het weglopen hoorde ze de moeder tegen haar zoon zeggen: ‘Waarom heb je haar zo’n pijn gedaan? Ik houd van haar.’ En ineens hoorde ze de stem van haar zoon ‘Sliega gevéret.’ Dat betekent: sorry mevrouw. Esther draaide zich om en toen riep hij: ‘Mista-er sje anie pakati baag.’ Dat betekent: Sorry dat ik je pijn gedaan hebt! Esther zei: ‘Dat geeft niet hoor, het zij je vergeven!’ En vervolgde haar weg met blijdschap en dankte God voor deze bijzondere ontmoeting.