Ongeveer vier jaar geleden besloten wij (Peter & Anne-Marie Dekker) ons dagelijks bestaan in het bedrijfsleven te beëindigen en te vertrekken naar elders in deze wereld. Ons vertrek uit Nederland ging niet zonder slag of stoot. Vlak voor we het besluit namen werden we opa en oma. Peter had een goedlopend bedrijf en Anne-Marie een mooie baan in de kraamzorg. Toch ervoeren we dat God ons riep om uit te gaan.
Een periode van strijd volgde. We moesten afscheid nemen van dierbaren in Nederland. Ook leerden we een heel andere cultuur en taal kennen. In plaats van regelmatige inkomsten moesten we gaan leven van ondersteuning.
Nu we ruim 3,5 jaar in Indonesië wonen kunnen we een tussenbalans opmaken. Was het dit waard om Nederland te verlaten? Om te gaan wonen ver van kinderen, familie en vrienden en ons veilige bestaan op te geven?
Het wonen in Indonesië blijft een offer. De hitte verlamt, je bent en blijft een buitenlander en het is moeilijk om te accepteren dat we de kleinkinderen niet van dichtbij zien opgroeien. Maar alles overziend zijn de afgelopen jaren bijzonder tot zegen geweest.
We hebben mogen zien hoe God werkt in een gebied waar een paar jaar geleden geen christen welkom was of durfde te komen. We hebben gezien hoe God mensen geneest door gebed. Er zijn veel contacten ontstaan. Er zijn intussen christelijke studenten die lesgeven op een islam-school in dit gebied. Maar wellicht het allerbelangrijkste: door de manier waarop wij dit gebied in zijn gegaan ziet de kerk in Indonesië dat het mogelijk is om het Evangelie te brengen op plekken waar het nog niet is verteld.
Wij zijn gegaan. En dit alles is het 100 % waard!
