Zendeling Elmer deelde afgelopen maand een heel persoonlijk moment. Sinds 2021 is hij samen met zijn vrouw en kinderen uitgezonden naar Portugal. En niet zonder reden. Op de plekken waar zij komen zijn weinig christenen. Toen hij de keuken aan het opruimen was had hierover hij een bijzonder gesprek met God.

Door: Elmer Verweij

‘Een klein beetje van Zijn tranen kan ik nauwelijks aan’

‘Ik ben de keuken aan het opruimen en in gesprek met God. Ondanks dat er veel in m’n hoofd en hart afspeelt, lukt het me om in alle rust uit te spreken wie Hij is en wat Hij daarover zegt in de Bijbel. Ik kom in verwondering en weet God dichtbij me. En dan geeft God me een deel van Zijn hart, een klein beetje van Zijn tranen. En een klein beetje van Zijn tranen kan ik nauwelijks aan.

‘… terwijl ik snikkend op m’n knieën ben gaan zitten’

Ik denk aan die mooie lieve jongens waar we wekelijks mee voetballen hier in Belas, Lissabon. Die als rolmodellen dronken vaders op straat hebben en opkijken naar blowende, oudere jongens die werkeloos rondlopen.

Ik denk aan de Afrikaanse flatgebouwen in alle dorpen en steden hier in de buurt. Verpauperd, triest en verwaarloosd, tussen mooie nette en nieuwe gebouwen van Portugezen.

Ik denk aan al die jongeren die langs de weg staan op de bus te wachten. Richting Lissabon. Feesten, dronken worden, hun toekomstbeeld verdrinken en thuis proberen te vergeten.

En dan besef ik me opeens, terwijl ik snikkend op m’n knieën ben gaan zitten, dat ik nog nooit op een plek heb gewoond waar zoveel mensen zijn die God niet kennen en vanuit wanhoop, desillusie en ontreddering leven.

‘We hebben goed nieuws!’

Op deze momenten besef ik me heel goed dat we gezonden zijn. Juist hierom. We hebben goed nieuws! Een verandering is mogelijk, nieuw leven! HOOP. Maar God, waar te beginnen?

Wil jij naast mij, naast ons staan? Bid jij mee voor de 2,9 miljoen inwoners van deze metropool. Voor Hem is niets onmogelijk.’