Met regelmaat trek ik (Hans Borghuis) met veel plezier een poosje op met groepen jongeren. Met sommige studentenverenigingen of kerkelijke jongerengroepen slechts een avond, met andere groepen een langere periode. Aan het begin van een bijeenkomst peil ik vaak even hoe ze ‘erbij zitten’. Hoe ze naar zichzelf en naar hun eigen leven kijken. Jongeren beoordelen dit nogal eens met een (flinke) onvoldoende en soms nadert dit zelfs akelig dicht het nulpunt.

Een vijfje of lager

Pas vroeg ik in een kerk hoe de gemeenteleden op dat moment hun kwaliteit van leven beoordeelden. Opvallend was dat veel 50-plussers zichzelf hoge cijfers gaven – zevens, achten en zelfs negens – terwijl de meeste jongeren op een vijfje of lager uitkwamen. Voor sommige ouderen was alleen dit al een eye-opener. Zij realiseerden zich niet dat de jongeren in hun gemeente het leven, maar ook het christen- en het kerk-zijn op een hele andere manier beleven. Een van de oudere gemeenteleden zei: ‘Ik ben net weer oma geworden, het leven lacht me toe en het gaat eigenlijk prima met me. Maar ik ben echt geschrokken van hoe het met onze jongeren gaat’. Bewustwording, een erg belangrijke eerste stap.

‘Ik ben net weer oma geworden, het leven lacht me toe en het gaat eigenlijk prima met me. Maar ik ben echt geschrokken van hoe het met onze jongeren gaat’.

Wie het nieuws een beetje volgt kan het niet zijn ontgaan dat veel jongeren het zwaar hebben. Ze hebben te kampen met mentale problemen, maken zich zorgen en zijn vaak ongelukkig. Dit treft ook de jongeren in onze kerken en dit raakt vaak ook aan hun christen-zijn en aan hoe ze het geloof beleven. Weten we wat er speelt? Beseffen we ons hoe jongeren in het leven, in het geloof en in de kerk staan? Luisteren we naar hen, leven we met hen mee, zorgen we ervoor dat zij zich volwaardig onderdeel van de gemeente voelen en nemen we hen serieus?

Missiereis

Tijdens een voorbereidende avond met een groep jongeren – komende zomer gaan ze via CAMA Zending op missiereis – gingen deelnemende jongeren met elkaar en met de leiding van de groep in gesprek. Over hun identiteit en over hoe ze in het leven staan. Over het christen-zijn – sommigen zouden zichzelf geen christen durven noemen – en over de aanstaande reis die ze met elkaar gaan maken. Een stukje bewustwording; van zichzelf, van de onderlinge verschillen in de groep, van hoe ze naar zichzelf en naar elkaar kijken en met elkaar omgaan.

‘Sommigen zouden zichzelf geen christen durven noemen.’

Bewustwording, net als in de gemeente die ik hierboven noemde. Bewustwording voor de ouderen waar het de situatie van de jongeren betreft. En andersom, dat ook. Bewustwording voor jongeren onderling, van de verschillen die er onder leeftijdsgenoten zijn. Ook waar het gaat over geloof en christen-zijn. Bewustwording en van daaruit met elkaar het gesprek aangaan zorgt voor wederzijds begrip.

Cultuurverschillen

Tijdens een missiereis komt daar vervolgens nog een stevige dosis aan cultuurverschillen bij. Sommige dingen gaan even anders dan we in Nederland gewend zijn. Dat is soms slikken. Net als dat het soms even slikken kan zijn wanneer je op reis gaat met leeftijdsgenoten die hun geloof op een hele andere manier beleven dan jij. Of die zichzelf geen christen willen of durven noemen. Of heel anders in het leven staan dan jij. Bewustwording, elkaar in de ogen kijken, naar elkaar luisteren en dan – ondanks al die verschillen – toch samen optrekken, samen op reis gaan, samen op missie.

Samen op reis

Van de jongeren en een missiereis kunnen we als kerk wat leren. Dat we met alle verschillen die er zijn toch samen op reis kunnen gaan, samen op weg om onze missie te voltooien. Met vallen en opstaan, dat zeker. Maar door er samen voor te gaan. Bewust van elkaars situatie en verschillen, open-minded, met wederzijds begrip. Niet altijd even makkelijk, het vraagt wat investering, maar dat is absoluut de moeite waard!