Vorige maand deelden we het bericht dat er een aanslag was nabij een Nederlandse CAMA zendeling. En al snel deelden we het bericht over drie ontvoerde vrienden van deze zendeling. Ze waren ontvoerd door Jihadisten en het zag er niet goed uit. Na een wonder kwamen ze weer vrij. Halleluja! Wat een geweldig nieuws! Maar hoe is het nu met ze? Marcel Oosterkamp sprak de Nederlandse CAMA zendeling ter plaatse (in West-Afrika). *Vanwege veiligheid is het artikel volledig anoniem.

De grote vraag is… Hoe is het met de drie jongens? Heb jij ze nog gesproken?

“Ja, ik heb 2 van hen ontmoet en gesproken. Het gaat redelijk goed met hen. Uiteraard moeten zij hun gevangenneming nog wel verwerken. Zij hebben last van herbeleving en nachtmerries. Maar hun gezondheid heeft er niet ernstig onder geleden.

Ik heb hun verhaal aangehoord, het vertellen helpt hen verwerken. Het zal tijd nemen om erover te kunnen praten zonder dat het opnieuw stress veroorzaakt.”

Hoe kijken zij zelf terug op wat gebeurd is?

“Het was een hele zware ervaring. Ze hebben doodsangst doorgemaakt. Zij gingen op weg naar het gebied vanwege werk wat hen aangeboden was. Zij wisten niet dat dit gebied al zover in handen was van jihadisten. Dat was een schok.

Zij hebben wel God’s hulp ervaren in de moeilijkste uren. Zij hebben geleerd dat Hij te vertrouwen is en je te hulp komt als je Hem het hardste nodig hebt. Zij waren in staat te getuigen van de Heer onder bedreiging. Zij vertelden dat Jezus de Weg, de Waarheid en het Leven is. En dat ze niet zouden toegeven aan bedreiging om zich te bekeren tot de islam. Terugkijkend weten ze nu dat ze nu sterker zijn om van hun geloof te getuigen in de stad waar ze wonen. En die nog grotendeels onbereikt is met het evangelie. Ze zijn er ook al mee begonnen!”

Het is dus nog steeds onrustig in de regio waar jij woont/werkt. Hoe ga jij daar zelf mee om?

“Het is een moeilijke situatie. Het brengt vooral veel verdriet naar boven. Over een land waar ik van ben gaan houden, wat in 7-8 jaar tijd is gegaan van een land waar vrede was, anderen kwamen er juist naartoe omdat het er altijd rustig was. Nu lijkt het meer en meer te worden ingenomen door het kwaad met ontelbare doden en vluchtelingen, meer honger en armoede. Ik praat erover in gebed met God. Hij weet ervan en is erbij. Ik denk dat God net zoveel verdriet heeft over deze situatie als wij. God geeft troost en kracht voor elke dag. En wijsheid om voorzichtig te zijn aan de ene kant, maar moedig aan de andere kant en te getuigen van Hem en kansen te benutten.”

Wat vind je het moeilijkste aan deze heftige situatie?

“Het moeilijkste vind ik dat er vooralsnog weinig uitzicht is op verbetering. En het is moeilijk het lijden te zien van de mensen hier. De armoede, de strijd om de eindjes aan elkaar te knopen. Hun verdriet over hun land. Hun angst over wat er gebeurd.”

Op welke manier zie jij Jezus aan het werk op dit moment?

“In een situatie als met de ontvoering van de 3 jongemannen, vond ik het mooi te zien dat zij hun geloof niet verloren maar dat het sterker werd. Een jongere broer van een van hen ervoer ook een geloofsverdieping. Nadat zijn broer was terug gekomen, bleef hij maar huilen. Toen men vroeg waarom hij bleef huilen terwijl iedereen juichte, antwoordde hij dat hij nu echt ten diepste begreep wat Jezus voor hem gedaan heeft. En dat hij echt zag wat de Heer kan doen als mensen zich verenigen in gebed.

En, hoe vreemd misschien ook, ik zag de genade van de Heer onder de groep jihadisten. Zij hebben iets van het evangelie gehoord. Iemand heeft hen op Jezus gewezen. Ook zij hebben Hem nodig. God toonde zich ook aan hen. Het zijn veelal jonge mannen, geronseld en zonder hoop”